Daughter-of-Peneus

     Kelimeler arası dağlar aşılabilir, ama mesele bunu bize aşılayamayan zihniyette.  Sense benim içgüdü dediğim şeye mantık diyorsun bu durumda, konuşmandan bunu anlıyorum. Bana gözünü dikipte öyle bakma. Bir durum aşmadın ki zaten benimle aynı fikirde olasın diyorum ben de ve her şey tek bir bedende evrilip çevriliyor, tekrar tekrar, usanmaksızın. Ben kendime bir şey anlatamıyorum geçmiş, gelecek zamanlarda; yani anla işte, sen olduğun anlarda. "Çabalıyorum ama bulanı

     Gayet mutlu oldu pek sonraları o. Sözlerim, az ışık alan bir salonda dolaşırken yüzünde anlamadığım bir ışık parladı. Beni pek bir dikkatle dinliyordu. Onu azarlamıyorum, onu üzmüyorum, onu mutlu etmiyorum. Onun kim olduğunu da bilmiyorum. Yüzü pürüzsüz, sanki pudralı gibiydi. Hiçbir şey duramazdı yanaklarında. Ağlamak için yaratılmış bir yaratık gibiydi, "yaratılmak"  kelimesi doğru değil burada sanırım. Ama bir şeyler için k

     Mühürlenmiş kelimelerimi ellerimde oturmuş bekleyen melekler çaldı. Arkalarında yetişmeye çalıştıysam da gözyaşlarımda sendeledim. Buna rağmen direndim. Yaşadım ve yaşlandım. Her yer ve her yüz aynı geldi bana. Aldırmadım. Kaybolmuşluğumda kürek çeken herhangi biriydim yalnızca. Yüzlerce sandal arasındaki yüzlerce yüzden biriydim. Duygularımı dondurup kendi buzdağıma çarptığım bu zamanlarda sessizce batmayı bekledim. Bekledim. Bekl

yıne bastım kaldırım cızgılerıne sıcagım anlımda ellerım yan ceplerımde terlemıs bedenım kır pas ıcınde vurur eskı hatırlarım yuzume   gulumser bugulu gozlerım yenıden bana soyledıgın o sozler bugun yıne uyanmamın sebebı ve dokundugun parmak uclarım hep neselı sarıldıgım ruyamın ıcine koydum kosusturmanı gıdemem kusurum ask koymam oldu adını

"sevmek,bir insanı sevmekle başlar her şey, oysa burda bir insanı sevmekle bitiyor." der sait faik sana baka baka, ve bana... bir insanı sevmekle bitti her şey. sokaklar bitti, çıkmaz oldu-gitmez ve yürünmez. bulutlar bitti o resim yaptığım, sana inatla öğretmeye çalıştığım.. zeytin fidanlarının genetiğiyle oynandı, hiroşima'daki bebeklerin yanlarına gömüldü ölü kökleri. şarkı bitti, şiir bitti, kalem bitti, filmi bitti fotograf makinelerinin. akıl bitti, can

Üç kesitli bir öykünün ikinci kesitidir bu.Bıçağın kemiğe dayandığı ana tekabul eder... Yolculuk üç gün sürdü… Bir kısmımız havasızlıktan öldü, bir kısmımız hastalıktan… Artık açlık ve susuzluk alışagelinmiş kavramlar oluvermişti bizler için… Paylaşılan bir şey… Ve ölülerimiz okyanusun dipsizliğine fırlatıldı… Ağır ağır dibe çöktü cesetlerimiz… Dü

Üç kesitli bir öykünün başlangıç kesitidir bu, bıçağın deriye girdiği ana tekabul eder... Sözlerim uçarıdır yanık dudaklarımda… Köz olmuştur kelimelerim. Gözlerim çekik olsa da gözbebeklerim büyür ölüm bulutunu son bir kez görmek için. Son bir kez görmek için enkaz altında, yaşamayı. Ne biz gizlenebiliriz ölümden ne de ölüm saklıdır bizden. Soframızdaki biricik ekmekmişçesine bölüşülür… Ya&

Bil ki… Kukla adam her gün yontulur. Kafası küçülür aptallıkları büyür. Mimikleri boyanır küçük fırça darbeleriyle… Bu yüzdendir hep o yapmacık melankolisi… Ama dersen… Kukla adam karşı çıkamaz efendisine… ‘İpinin çekilmesi’nden korkar… İki büklümdür benliği… İki büklümdür elleri, dizleri, bilekleri… Yine de… Kukla adama replikleri ezberletilir… Ve duraksamaksızın söyletilir mum alevinin gö

Gönlünde aşk olanın, hatrı donmuştur!..

Hikaye 1 Son uykusuzluklarým bir yazý dizisi, uykusundan kaçanlara, uykuyu bi köþeye atýp düþündükçe karýþanlara hitaben... Bu sadece bir serinin ilk ilk hikayesi : Son Uykusuzlularým: geçmiþ, þimdi, gelecek . . . Ýlk hikayem uykusuz gecelerimden hatýra kalan ama sözlerini o uykulara sakladýklarýma... kalbimi açtýklarýma, sonsuz kanýþlarýma ve yalnýzlýk nöbetlerime... Geçmiþ; Acýsýyla, tatlýsýyla, hatýralarýyla birer birer çekmecelere kitlendi, mutlulukta oldu içinde kavgalarda,hüzünlerde... Tek deðiþmeyen kanýþlarýmýzdý ve "son uykusuzluklarýmýz"... Þimdi; Bir gece hayatýna girmiþti o çocuk, ilk kez de böle aþýk oluyordu belki de. Kýz dü